Support a single mother and her baby, survivors of abuse

Scroll down for English

Είμαι μητέρα και έχω ένα μωράκι μόλις λίγων μηνών. Ο πατέρας της και πρώην σύντροφός μου, επανειλημμένα κακοποιητικός προς τα μενα, κακοποιητικός τελικά και προς τη μικρή. Σήμερα και κάθε μέρα βρίσκω τη δύναμη να προστατέψω τη ζωή τη δική μου και της μικρής μου κόρης, μακριά από κείνον και από την απειλητική οικογένειά του.

Μεγαλώνω μόνη μου τη μικρή. Η στήριξη από την οικογένειά μου, είναι για διάφορους λόγους ανύπαρκτη, ενώ η φροντίδα της μικρής δεν μου επιτρέπει να εργάζομαι σταθερά. Η απουσία σταθερής εργασίας δε μου επιτρέπει την κάλυψη των βασικών μας αναγκών. Εκτός αυτών, η προστασία μας, πέρα από τα μακροχρόνια δικαστήρια που απαιτεί, χρειάζεται εμένα και τη μικρή σε άλλη πόλη. Έτσι, φεύγουμε. Μακριά από κείνον, μακριά από τον καθημερινό μου φόβο ότι θα εμφανιστεί ξανά στις ζωές μας, πιο κοντά στη δική μου ενδυνάμωση και στη φροντίδα της μικρής μου.

Ζητάω τη βοήθεια σας παρέα όμως με μια μικρή συμφωνία, την οποία κι εγώ τώρα αρχίζω να αντιλαμβάνομαι καλύτερα. Όχι, γιατί δεν την ήξερα, αλλά γιατί ως επιζώσα κακοποίησης την ξέχασα κι “έριξα” αρχικά την ευθύνη πάνω μου. Σήμερα, όλο και πιο συνειδητά λέω και μοιράζομαι ότι η υπόθεση δεν είναι απλά προσωπική! Μετράω θύματα έμφυλης βίας, μετράω επιζώσες, μετράω τις αδερφές μας που δολοφονήθηκαν και χάνω το μέτρημα. Μετράω θύτες και χάνω το μέτρημα. Όλοι cis άντρες, με την εξουσία της πατριαρχίας στα χέρια τους, ριγμένη βίαια πάνω στα σώματά μας. Και μη ρωτάτε για το κράτος. Με ένα ψωροεπίδομα μητρότητας δεν έζησε ποτέ καμία φτωχή μάνα μόνη της το παιδί της. Κανένα κράτος δεν προστατεύει τα παιδιά, οταν ψηφίζει νόμο υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, δίνοντας τη νομιμη επικύρωση του μεγαλύτερού μας φόβου: ότι κάθε παιδί μπορεί να γυρίσει ξανά στα χέρια του κακοποιητή του.

Σήμερα μαθαίνω και γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι να ενισχύονται οι σχέσεις, πέρα από αυτές που δομούνται από την πυρηνική οικογένεια. Να μοιραζόμαστε η μία με το άλλο τα βιώματα και τις ιστορίες μας. Να ενδυναμωνόμαστε καθημερινά. Να καλλιεργούμε ένα τρανσφεμινιστικό δίκτυο φροντίδας, συντροφικότητας και αλληλεγγύης.

Η έμπρακτη αλληλεγγύη σας είναι σημαντική και θα δώσει μία μεγάλη αρχική ανάσα για τα άμεσα έξοδα των δύο επόμενων μηνών - κάλυψη βασικών αναγκών της μικρής, έξοδα μεταφοράς/μετακόμισης στην καινούρια μας πόλη, ένα ενοίκιο και κάποια πρώτα δικαστικά έξοδα. Με την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε, ότι θα ζήσουμε και θα μεγαλώσουμε απ’ την αρχή, όπως μας αξίζει.

--------------------------------------------

I am a mother and I have a baby just a few months old. Her father, and ex-partner of mine, has been repeatedly abusive towards me, and eventually towards the little one. Today and every day, I find the strength to protect my life and the life of my young daughter, away from him and his threatening family.

I’m raising my child on my own. Support from my family is for various reasons non-existent, while the care of the little one does not allow me to work stably. The absence of a stable job does not permit covering our basic needs. On top of that, our protection, besides the lengthy litigation process it demands, requires me and my daughter to move to another city. So we are leaving. Away from him, away from my constant fear that he will reappear in our lives, closer to my empowerment and the care of my daughter.

I ask for your help, along with a small agreement, that I too am just now beginning to understand better. Not because I didn’t know it, but because as a survivor of abuse I forgot about it and initially put the blame on myself. Today, more and more consciously I say and share that this matter is not just personal! I count the victims of gender-based violence, I count the survivors, I count our sisters who have been murdered and I lose count. I count the perpetrators and I lose count. All of them cis men, with the power of patriarchy in their hands, thrown violently upon our bodies. And don’t ask about the state. No poor mother could ever raise her child alone with just a meager maternity allowance. No state protects children, when it enacts a compulsory joint custody law, legally affirming our greatest fear: that every child can go back to the hands of their abuser.

Today I’m learning and recognizing how important it is to reinforce relationships beyond those that are built within the nuclear family. To share our experiences and our stories. To empower each other daily. To cultivate a transfeminist network of care, comradeship and solidarity.

Your practical solidarity is crucial and will provide a big initial breath for the immediate expenses of the next two months – coverage of my daughter’s basic needs, transportation and moving costs to our new city, one month’s rent and some first judicial costs. With the hope that we will make it, that we will live and grow up from the beginning, the way we deserve.