Bouw mee aan toekomst jonge Palestijn uit kamp

Ondanks de beroerde toekomstperpectieven blijft Jihad werken aan zijn dromen, respect!
Als we hem allemaal een beetje helpen, kan hij verder met zijn studie.

Dit is zijn verhaal (wat ingekort en vertaald):

‘Remember that failure is an event, not a person (Zig Ziglar).

Ik ben Jihad Moussa, een Palestijnse vluchteling uit Libanon. Ik woon in het kamp Burj al Barajenah. Met mijn dromen loop ik aan tegen de omstandigheden waar het Palestijnse volk in Libanon mee te maken heeft, namelijk dat Palestijnen veel beroepen niet mogen uitoefenen.

Ik heb de hele mogelijke schooltijd van de UNWRA-school doorlopen, met zeer goede resultaten. Vanwege mijn financiële situatie zat de universiteit er echter niet in. Door dag en nacht werken kon ik toch voldoende geld bij elkaar sparen om naar de Libanese Internationale Universiteit in Beiroet te gaan voor een bachelor in Media Communication. Mijn dromen zijn een betere toekomst en televisie presentator worden.
Ik moest toen stoppen met mijn baantje in een cadeauwinkel om mij volledig te kunnen inzetten voor de studie. Wel kom ik wat geld bijverdienen in de ontmoetingsplek van het kamp en door foto’s maken met gehuurde camera’s, chocolade decoreren en muurschilderingen maken. Zo kon ik een deel van het vervoer en universiteitskosten betalen. Ondertussen gaf de universiteit mij 50 procent korting. Dat was een flinke opsteker en aanmoediging voor mij om door te gaan. Via stichtingen probeerde ik aan de rest van het geld te komen. Uiteindelijk hielp de Mahmoud Abbas Foundation me toen ik in het tweede jaar hoge cijfers haalde. Daar was ik erg blij mee, ik heb altijd gedacht dat op een dag mijn dromen uit zullen komen.

Voor het afstuderen in de media communicatie moest ik een audio- of beeldproject maken. Ik heb gekozen voor een onderzoek naar de werkloosheid onder Palestijnen in Libanon, omdat de ervaring is dat we als Palestijnen in Libanon voor meer dan 70 beroepen worden geweigerd. Ik heb nooit begrepen waarom. Omdat we uit ons thuisland Palestina zijn verdreven of omdat we in een kamp zijn geboren? Het geeft mij een litteken en vernietigt mijn innerlijke dromen.
Ik heb twaalf Palestijnse kampen in Libanon bezocht om te bestuderen wat er speelt. Ondanks weken, maanden werken heb ik geen bevredigend antwoord kunnen vinden waarom er zo met ons wordt omgegaan en waarom burgerrechten en sociale rechten aan ons worden onthouden. Ik weet dat we recht hebben op terugkeer maar ons gewoon ontkennen breekt ons in een miljoen stukken. Dat betekent niet het einde van de wereld, het is het einde van de menselijkheid voor Palestijnse mensen. Mensen die altijd hun hart openstellen voor anderen, zonder er iets voor terug te verwachten. Tenslotte heb ik de documentaire ‘the lost time' gemaakt over het Palestijnse leven in relatie tot werkloosheid. Al mijn tijd heb ik er aan besteed want ik wilde de wereld laten zien wat ik kon. Ik ben cum laude afgestudeerd. Een eer om dit te bereiken voor mijn Palestijnse volk en voor ieder die mij hielp. Hierna ben ik gaan solliciteren, met als resultaat: ik kan niet werken vanwege mijn Palestijnse identiteit.
Teleurstellingen hebben me nooit tegengehouden mijn dromen na te jagen. Collega’s en leraren geloofden in mij omdat ik een doorzetter ben en volgens hen een goede universitair docent zou kunnen worden. Mijn universiteit biedt die mogelijkheden ondanks mijn Palestijnse identiteit, mits ik een master heb. Daarom adviseerden ze mij, me in te schrijven voor de Master Educational Management zodat ik kan gaan onderwijzen en een goede universitair docent kan worden. Een Nederlandse vriendin (Ineke) ondersteunde me zodat ik me hiervoor kon inschrijven. Ik voel veel liefde en passie om door te gaan. Daar heb ik meer hulp bij nodig. Inmiddels heb ik opnieuw een beurs gekregen voor 50 procent zodat ik voor de komende twee jaar nog 4000 dollar nodig heb voor mijn master en de scriptie.

Ik blijf geloven dat het leven me niet zal teleurstellen, en mocht ik toch beneden belanden dan bouw ik een trap van alle teleurstellingen van de laatste jaren. Ik ben er van overtuigd dat ik op een dag dit verhaal af zal sluiten met een zeer bemoedigende boodschap voor eenieder die gelooft dat je dromen nooit los moet laten.

Jihad Walid Moussa
Beiroet, Libanon'