Ο Οκτώβριος της Εύας ήταν σίγουρα ο πιο κουραστικός Οκτώβριος... Η διάθεσή της είναι ανεβασμένη, χαμογελάει συνεχώς όπως πάντα. Οι δυνάμεις της όμως σιγά σιγά την εγκαταλείπουν, και αυτό φαίνεται στα μάτια της.

Αναρωτιέται συνέχεια πότε θα δει πάλι τους φίλους της, πότε θα ξαναπαίξει, αν το επόμενο καλοκαίρι θα μπορεί να πάει στη θάλασσα, αν θα μπορεί τα Χριστούγεννα να πάει σε σπίτια για να πει τα κάλαντα με τα αδέρφια της. Τις ίδιες απορίες έχουμε και εμείς. Σε αυτή την αβεβαιότητα που έχουμε για το αύριο, ήρθαν δίπλα μας να συμπαρασταθούν άγνωστοι μέχρι χθες, καινούργιοι φίλοι τώρα. Μας αγκάλιασαν, μας είπαν πως ξέρουν τί ακριβώς περνάμε, πως δεν είμαστε μόνοι, έχουμε συντροφιά...

Με τη βοήθεια πολλών ανθρώπων (η πλειοψηφία παντελώς άγνωστοι), η καμπάνια για την κάλυψη των εξόδων της Εύας κλείνει πολύ νωρίτερα από το αναμενόμενο! Η δωρεά των ειδικών γαζων έχει φτάσει στο νοσοκομείο και τα έξοδα έχουν καλυφτεί από γενναιόδωρο ιδιώτη. Θέλω να ευχαριστήσω θερμά όλους όσους βοήθησαν, με τον οποιονδήποτε τρόπο, να ξεπεράσουμε εμπόδια που βρήκαμε μπροστά μας. Κάναμε νέους, καλούς φίλους, οι οποίοι άπλωσαν το χέρι τους ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμασταν! Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου Ελπίδα, δουλεύουν ακούραστα για να προσφέρουν στο δικό μας παιδί και σε όλα τα παιδιά που νοσηλεύονται την καλύτερη δυνατή περίθαλψη...

Αν μπορούσα να κλείσω το fundraiser με μια ευχή, αυτή θα ήταν να μην αρρωστήσει ξανά κανείς από καρκίνο. Κανένας άνθρωπος, και φυσικά κανένα παιδί, δεν αξίζει τη σωματική και ψυχολογική ταλαιπωρία που πέρασε και περνάει η Εύα... Μετά από τη βροχή όμως, πάντα βγαίνει ο ήλιος, έτσι δεν είναι?

Σας ευχαριστώ όλους, έναν έναν ξεχωριστά, μέσα από τη καρδιά μου. Το χαμόγελο και η αισιοδοξία της μικρής, είναι για μας το φως μέσα στο σκοτάδι. Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, πολύ και δυνατά!!