Give Me Back My Life

Eng

I’ve been in psychiatric treatment since 2008. I have a long history of being medicated with traditional antidepressants (Efexor, Lustral, Prozac et cetera). Until 2020 my treatment was irregular, and moving from one pill to another I was, effectively, a lab rat. In 2020 I dropped out of university, putting an end to my higher education that had dragged on for a long time. I’ve been living in my family’s home in Ankara ever since. My treatment has been regular since then, but due to being unemployed and without insurance, I have to pay for the medication out of pocket. In February 2020 my father decided to get a divorce and moved out. Being left alone with my mother, I began closely observing my parents. In light of my online research I realised my parents are abusive people with narcissistic personality disorder. When I looked into their behaviour with this perspective their actions towards me, and their words since childhood had new meaning. I began to understand just how my financial reliance on them was used and abused. I’ve never known familial love and warmth. I know this because I went through all forms of gaslighting. I spent half a lifetime doing “what needs to be done”, things that can’t be questioned let alone disagreed with, so they’d be pleased. I now know that as long as I stay with them and depend on them financially, I’ll never get better. To get out of this quicksand that the more I struggle the deeper I sink into, I need your help. I can't find a job even though I applied for a lot of jobs

Türkçe

2008 den bu yana psikiyatik tedavi görüyorum. Major depresyon ve kronik anksiyete teşhisi konuldu. Her gün uyandığım ilk andan itibaren bütün benliğimi korkuyla dolduran, kurtulamadığım bir gelecek kaygısıyla yaşıyorum. Ve bu korku günlük hayatıma dair herşeye sızarak beni zehirlemiş durumda. Yemek yerken, sohbet ederken, çay hazırlarken, evrafımı temizlerken bu endişenin ağırlığıyla eziliyorum. Eski tip anti depresanlarla (Efexor, Lustral, Prozac) vb ilgili uzun bir kullanım geçmişim var. 2020 ye kadar tedavimde bir dikiş tutturamadım. İlaçtan ilaca geçiş sırasında bir bakıma kobay farelik yaptım. Bitmek 2020 de bitmek bilmeyen üniversite hayatıma kesin bir nokta koydum. O zamandan bu yana Ankaradaki aile evindeyim. Ankara da olduğum süre boyunca tedavim rayına oturdu fakat işsiz ve sigortasız olduğum için kullandığım ilaçları parasıyla almak zorundayım. 2020'nin Şubat ayında babam boşanma kararı alarak evden ayrıldı. Ve annemle tek başıma kalarak ebeveynlerimi gözlemlemeye başladım. Okuduğum psikoloji makalelerinin ışığında; ebeveynlerim narsistik davranış bozukluğuna sahip istismarcı kimseler olduğun keşfettim. Onlara olan ekonomik bağımlılığımın bana karşı nasıl kullanıldığını ve istismar edildiğini, anlamaya başladım. Gaslight'ın bütün boyutlarını yaşadığım için biliyorum. Hayatım boyunca onların duygusal ihtiyaçlarının giderilmesi ve onların iyi hissetmesi için çalıştım. Sizini ne hissettiğinizin önemi olmadan sadece başkasının iyi ve sakin hissetmesi için bütün gününüzünü geçirdiğinizi haya edin. Ne yaparsanız yapın asla yetmediğini ve ne kadar eski olursa olsun her an geçmişin karşınıza çıkarılıp sizi kötü hissettirmek için kullanılabilindiği bir aile. Bütün yaptıklarınızın faydasız olduğu ve bugünüzün, sadece geçmişteki kötü davranışlarınıza indirgendiğinizi düşünün . En başından itibaren hayatımda başkalarının başarıları ve başkalarının güzelliği vardı. Hiçliğin içinden özgüven geliştiremez ve kendinize değer vermeyi başaramazsınız. Onların bütün çarpıklıklarının, travmalarının ve ruhsal rahatsızlıklarının bana yüklendiğini artık biliyorum. Davranışlarını bu çerçeveden yorumladığımda çocukluğumdan itibaren bana yapılan her muamele, söz ve davranış bir anlam kazandı. Ailem sadece kötüyü anımsar ve bunun sizin üzerinizde nasıl bir etki bıraktığını umursamadan her an canınızı yakabilir. Anksiyetem ve onların ağızlarından düşürmediği ve her uygun fırsatta dile getirdiği "git bir iş bul" ile harmanlanmış endişem, bir iş görüşmesi sırasında panik atak geçirmeme yol açtı. Fakat bunları daha fazla oturup kara kara düşünmek yerine kendimi spora adadım. Hergün mücadele etmek zounda kaldığım duyguları günlük spor sayesinde kontrol altına alabildim. Ve hergün uyanıp, yataktan kalkmak için kendime bununla bir amaç edinebildim. Kendimden şüphe ederek ve özgüven geliştiremeyerek neredeyse 20 sene harcadım. Onların hoşnutluğu için karşı çıkmayı geçtim sorgulanması dahi düşünülemeyen "yapılması gerekenler"le bir ömrün yarısını geçirdim. Onlarla kaldığım ve onlara ekonomik olarak bağlı olduğum sürece asla iyileşemeyeceğimi artık biliyorum. Bu "çırpındıkça daha derine saplandığınız bataklıktan" kurtulabilmek için yardımınıza ihtiyacım var. Bir sürü işe başvurmama rağmen iş bulamıyorum